Rij-ervaring

Beschrijf eens je slechtste rij-ervaring? Nou, makkelijk zat!

Daar moet ik niet lang over nadenken. Mijn rij-examen, of beter gezegd rij-examens - drie stuks om correct te zijn- steken er met kop en schouder bovenuit. En dat kan beaamd worden door zowel mijn begeleiders als de arme examinators. Ja, u hoort het goed, árme examinators, die mensen verdienen een medaille.

Ik wil niet pochen, maar na mijn intensieve rij-lessen, kon ik best goed rijden. Dat heeft mijn rij-instructeur me zelf gezegd. Maar op het rij-examen ging het grondig mis.

Nu heb ik altijd al last gehad met ‘presteren onder druk’. Ik zou mijn eigen naam vergeten als je me on the spot zet dus het beloofde een uitdaging te worden. Mijn instructeur was ervan overtuigd dat dit sterk overdreven was en het wel op rolletjes zou lopen (pun intended). Mis poes!

Ik had zo’n knikkende knietjes van de zenuwen dat ik bij de manoeuvres op de parking van het examencentrum al meteen op het eerste paaltje knalde dat net niet kon wegspringen van mijn zijspiegel. Terug naar af. Zwaar teleurgesteld dat ik niet eens de weg op mocht om te proberen mijn rijbewijs te halen, reed ik samen met mijn instructeur huiswaarts.

De volgende keer zou mijn vader me begeleiden, want dat zou vast helpen tegen de zenuwen. Dachten we. De arme stakker is die dag een paar maanden ouder geworden in 1 oogopslag.

In mijn verdediging zijn er een aantal factoren geweest die het voor elke normale bestuurder moeilijk hadden gemaakt. Het was namelijk volle ochtendspits in hartje Brussel centrum. En het begon net zachtjes te sneeuwen. Het recept voor succes dus… not!

Doordat het ochtendspits was, mocht ik van de instructeur geen kaartje met een route trekken. Hij zou ‘wel zelf iets uitvinden onderweg’. Eigenlijk neem ik dat van die medaille terug, het was zijn eigen schuld dat hij bijna een hartaanval heeft gekregen. Hij heeft me langs de ene valstrik na de andere geleid. Sommige doorzag ik, bij andere ben ik er met open ogen (gelukkig maar) ingereden.

Maar al bij al was de weegschaal nog niet helemaal doorgeslagen naar de ‘gebuisd’-kant. Tot ik de instructie van de examinator te laat had gehoord en dus niet de juiste actie had gedaan. ‘Geen erg’, ‘neem maar gewoon de volgende links’. In grote paniek dat ik een grote fout had begaan – wat dus niet zo was, die dingen gebeuren- nam ik zijn instructie nogal letterlijk en ging ik meteen waar ik kon links. In mijn ooghoek zie ik mijn vader zijn handvatje wel heel erg vastklampen… Dit was dus de dag die ik had uitgekozen om op een tweevaksbaan met middenberm te gaan spookrijden…

Gelukkig hebben zowel mijn vader als de examinator hard genoeg geroepen zodat ik niet effectief er ben ingereden en nog halfweg op het kruispunt ben kunnen stoppen. Veel gemanoeuvreer en gevloek en gepruts later, zijn we toch veilig weggeraakt. Linea recta naar het examencentrum. Een preek en gedonder later, zat ik alweer op weg naar huis zonder rijbewijs en veel frustratie rijker.

Zoals het gezegde luidt, derde keer goede keer. Ook zo voor mijn rijbewijs. De derde keer verliep heerlijk incidentloos. Ik had enkel op het einde nét geen fietser omver gereden in mijn enthousiasme om het examencentrum terug op te rijden na een zo goed als foutloos parcours. Ik denk eerlijk gezegd dat de examinator blij was van me af te zijn!

Nu wil ik wel benadrukken dat ik voor de rest een heel voorzichtige chauffeur ben, vooraleer niemand nog met me durft mee te rijden.