De Glimmende Directeur

Het klinkt bijna als een kinderverhaal van een bekende jeugdschrijver, De Glimmende Directeur… Al spreekt dit verhaaltje een pak minder tot de verbeelding.

Is het grappig? Zeker wel! En ook wel een behoorlijk tikkeltje plaatsvervangend gênant.

Het begon allemaal in een stad niet zo ver van hier op een kille lentedag – kwestie van in de sfeer van de kinderverhalen te blijven…

We maakten ons op voor ons jaarlijkse feest met al onze leveranciers. Nu moet ik zeggen dat dit veel sexyer klinkt dan het in werkelijkheid is. Het is namelijk een bende saaie mannen in even saaie pakken die heel de dag ontzettend belangrijk en gewichtig doen. Met als hoogtepunt van de dag, de uitreiking van een paar awards aan die mannen die uitblinken in saaiheid of gewichtigheid.

Nu komt er bij die hele poespas best veel kijken en zijn we elk jaar toch lang zoet met al het voorbereidingswerk.

Ik ben wel een klein beetje een controlefreak en dus neem ik voor de dag zelf steeds mijn voorzorgen. De meest courante medicatie heb ik steeds bij, je weet nooit of je over je nek zal gaan door al die gebakken lucht. De basis EHBO-items zitten ook mooi klaar in mijn handtas.

Zelfs een tandenborstel en tandpasta en een rescue-naaikit – ik heb al eerder voor vestimentaire uitdagingen gestaan en er is toch iets met een ezel en 2 stenen. Uiteraard ook mijn volledige make-up routine die ik ’s morgens had opgedaan, had ik meegenomen. Zeker dit jaar nam ik alle voorzorgen aangezien ik de ochtend zelf nog een gat had gestreken in mijn favoriete jurkje dat klaarlag. Dit was vast een voorteken dat ik niet mocht negeren. Goed voorbereid op pad dus!

Al bij al verliep de dag lekker vlotjes. Nog geen spullen uit mijn ‘Grot van Ali Baba’- handtas moeten plukken. Eventjes rustig door het volk patrouilleren om te zien of alles goed loopt.

“Virginie, heb je een minuutje?”, vraagt mijn directeur terwijl hij me staande houdt.

Nu ben ik niet gewend dat de man überhaupt tegen mij praat, laat staan dat hij mijn naam kent. Groot was mijn verbazing dat hij dat op een dag als deze dan wél deed. Ik moest eventjes knipperen om dit moment te registreren.

“Ja natuurlijk, wat scheelt er?”, vroeg ik verbaasd. Ik verwachtte een groot probleem met de catering, dat de koffiekoeken niet zoet genoeg waren of dat de koffie te zwart was, en bereidde me al voor op wat geregel.

“Heb jij make-up bij?”

Nou brak mijn klomp. Ik had veel vragen verwacht maar niet déze vraag. Ik had ook helemaal niet door waar hij in godsnaam heen wou met die vraag. Hij is helemaal geen man die erg bezig is met een verzorgde look. Hij behoort op kantoor zeker tot de grote groep machomannen.

“Euh, ja, heb je er nodig”, vroeg ik zeer retorisch en sarcastisch want waarom zou hij mij ten eerste om make-up vragen en ten tweede wat zou hij er in godsnaam mee aan moeten?

“Ik moet zo meteen het podium op voor mijn presentatie en mijn gezicht blinkt zo hard, heb jij ook poeder bij?”, vroeg hij me met een perfect normaal, afgestreken gezicht.

Nu kreeg ik het een beetje moeilijk om mijn gezicht in de plooi te houden want in mijn hoofd was er ping-pong aan de gang tussen het breinpubliek dat ‘what-the-fuck’ riep enerzijds en het breinpubliek dat zo hard in een deuk lag dat Jimmy Fallon er jaloers op zou zijn anderzijds.

Hij wist niet enkel dat er zoiets bestaat als poeder, hij wist zelfs waarvoor het dient!

Gekker dan dit kon het niet worden!

Ha! Guess again!

Had ik mijn make-up rescue kitje bovengehaald en stak ik mijn hand uit om hem deze te overhandigen. Staat de man met zijn ogen dicht en gezicht naar voren klaar om bepoederd te worden! Hij verwachtte dus ook nog van mij dat ik het op zijn gezicht zou gaan smeren!

Als ik met mezelf geen blijf weet of zenuwachtig ben, flap ik er vaak de zotste dingen uit en dus vroeg ik hem ook nog: ‘moet je ook fond-de-teint hebben en zo’. Terwijl ik bij mezelf dacht “waarom vraag je dit nu in godsnaam, please zeg nee, zeg neeeee”. Want dat wou ik al helemáál niet op hem gaan smeren.

Nooit in mijn leven had ik gedacht ooit make-up op mijn baas aan te brengen – zélfs niet met carnaval. En het is zeker niet voor herhaling vatbaar om mijn baas zo up close-and-personal te leren kennen. Sinds die dag krijg ik intern de slappe lach telkens ik de man tegenkom in de gang. Hij is opnieuw mijn naam vergeten trouwens.

En natuurlijk heb ik de avond zelf nog mijn borstel driemaal grondig ontsmet en gewassen. Liefst van al had ik deze ritueel verbrand, maar het is zo’n fantastisch goede….