Aardappel

Een aantal jaren geleden waren we net verhuisd naar ons nieuwe huis en was ik hoogzwanger van ons eerste kindje. Dus vond ik het hoog tijd om even mijn 2 vriendinnen thuis uit te nodigen nu dat nog ‘rustig’ kon voor de baby er was.

De betrokkenen hoeven zeker niet bij naam genoemd te worden, die vergeten het voorval van hun léven niet meer! Er bestaat zelfs een ouderwetse foto op papier van om ons nog eens regelmatig goed te doen lachen.

Ik zou iets lekkers en eenvoudigs koken, want het gezelschap was veel belangrijker dan culinaire hoogstandjes. En van ons drie ben ik zéker niet de keukenprinses, zelfkennis is belangrijk!

Het werd een gerechtje van Jamie Oliver met aardappeltjes dat niet kon mislukken en ook op voorhand grotendeels kon worden gemaakt. Nu ja, dat was toch mijn plan… Dus ging ik met gezwinde tred - het is een klein beetje ironisch want ik was zwanger - naar de kelder om mijn aardappelen te gaan halen.

Nu ben ik dan geen keukenprinses, ik ben wel ‘De Plantenkiller’. Ik heb een mega groot talent om alle planten dood te krijgen enkel en alleen door er naar te kijken! Zelfs een vetplant en een cactus help ik vlotjes naar de plantenhemel. Even voor de duidelijkheid, dat is niet omdat ik hen dood wil, planten moeten me gewoon niet zo denk ik.

Zo dus ook met aardappelen, ik kan die dingen niet bewaren, daar gebeuren de gekste dingen mee in de nochtans donkere en droge kelder. Op dit moment zijn ze alweer zo hard geschoten op 2 weekjes tijd dat het wel mini-elandjes lijken. Elanden zijn zowat mijn favoriete dieren, maar ik hoef ze nu niet perse nagebootst te zien in onze aardappelen.

Was ik dus in de aardappelbak aan het grabbelen naar goede exemplaren voor mijn gerechtje, valt mijn oog op een wel heel vreemde vorm. Dat niet alleen, die had ook nog eens een staartje!

Er lag een gemummificeerde muis tussen mijn aardappelen!

Mijn vermaledijde angst voor dieren én dode dingen greep gulzig om zich heen in mijn brein en voor ik het wist liep ik briesend en krijsend de trap op naar de keuken, zwanger of niet. Nu begrijp ik niet waarom ik ten eerste aan het krijsen was en ten tweede aan het rennen, want ik was alleen thuis en dat beest was toch al dood, het is nu niet dat ik het moest wegjagen.

Wie mij echter ook maar een beetje kent, weet dat ik dus geen stap meer in de kelder zou zetten tot het ‘probleem’ verwijderd zou zijn. Dat werd dus wel een klein beetje een probleem voor mijn diner.

Gelukkig maalden mijn vriendinnen er niet om dat het eten nog niet klaar zou zijn als ze aankwamen én bovendien gingen zij dat probleem wel eens even voor me oplossen. Mijn heldinnen! In mijn hoofd stonden ze statig met wapperende capes op een grote berg gemummificeerde muizen in de verte te turen, terwijl een briesje door hun haren blies. You get the picture.

Vooraleer ik hen de kelder in stuurde, had ik hen maffia-style gewapend met wegwerphandschoenen, doekjes en een grote zak om het lijkje in te dumpen. Zij vonden het niet nodig, maar vonden het zo hilarisch dat ze me maar lieten doen. Het was té grappig om me tegen te houden blijkbaar.

Zo daalden we in special-forces-opstelling naar de plaats delict, met ikzelf uiteraard helemaal achteraan. Dat spreekt voor zich, toch?

Als ze beiden aangekomen waren aan mijn aardappelbak, begonnen die twee daar nu toch onbedaarlijk te lachen. Ik snapte niet zo goed wat er in godsnaam zo grappig kon zijn aan een dode, platte muis, maar hey, wie ben ik?

Bleek het natuurlijk helemaal geen dode muis te zijn, maar een ordinaire, rotte en verdorde aardappel… Ze hebben de ‘dode muis’ met henzelf, inclusief handschoenen, vereeuwigd op de meest vreemde foto die ik in mijn bezit heb.

En zo komt het dat ik tot op deze dag steeds binnenpretjes krijg als er in de kelder vreemde of geschoten aardappelen liggen en ik ben er zeker van dat ik niet de enige ben….